در زندگي بايد قدر خيلي چيزها را بدانيم، نعمت داشتن دين سالم ( شيعه آل علي (ع) زندگي در كشور چهار فصل جمهوري اسلامي ايران، داشتن امنيت به واسطه خون شهيدان و ايثارگران، نعمت سلامتي، نعمت داشتن پدر و مادر، زندگي در استان زيباي اصفهان و در شهرستان شهيد پرور و قهرمان پرور نجف آباد، شهري كه شيخ بهايي آن را بنا كرد و افتخار مردم نجف آباد همين است كه براي نجف اشرف درآمد هاي خود را خرج مي كرده اند. آري شهري كه در آن هستيم، مردمي ساده با لهجه منحصر به فرد، قانع، افراد كوشا، مهمان نواز، و منصف كه نسبت به كل ايران نسبتاً همه چيز آن ارزان مي باشد. بزرگتر ها احترام كوچكتر هاي را مي دانند ولي متاسفانه كوچكترها اين مساله را رعايت نمي كنند و كم كم احترام به بزرگترها و پدر و مادر مقداري بين جوانان رنگ باخته است. از جمله احترام به معلم و قدر دانستني مقام ايشان، امروز چندين معلم و استاد خود را زيارت كردم. از دور براي آنها دست تكان دادم. خود را براي آنان معرفي كردم و مقداري خاطرات تحصيل و مطالعه و تحقيق را با هم مرور كرديم. تنها معلم است كه قدر استاد و معلم خود را بايد بداند؟ يك شاگرد بنا، مكانيك، نقاش، جوشكار، نجار، پرستار، خلبان،معلم، قاليباف، خطاط، مغني، كشاورز و ورزشكار همه بايد قدر استاد خود را بدانند. از روزي كه خود را شناختم از 5 سالگي در كوره آجر پزخانه كاري كردم قالبهاي خشت را سوار گاري مي كردم و درون كوره مي گذاشتم. براي در آوردن خرج تحصيل در باغ ملي به كار بنائي مي رفتم. سالها براي دفاع از وطن در خاك گرم جنوب و كوهستانهاي پر برف كردستان با خصم زبون مقابله كرديم.
چقدر عزيزان پاك و غيور مردان ايراني كه در خون خود غلتيدند، شهدايي كه قبل از شهادت خود از ديدار يار خبر مي دادند (رجوع شود به دست نوشته ها و خاطرات شهدا) بله همه اين مواهب در ذهن معلمت هست. ناملايمات زندگي و جامعه، حتي براي معاش زندگي و رزق حلال حاضر شديم در زمين كشاورزي دانش آموز خود چلتوك بكاريم، با تمام مريضي ها و بيماريهاي جسمي و روحي كنار بيائيم. بهتر از گل به دانش آموزان نگوئيم. چه بسا بسياري از معلمان داراي فرزنداني هستند كه به خاطر بچه هاي مردم مقداري از زندگي خود كنار گذاشته و دائم به فكر و ذكر دانش آموز هستند. شغلي كه سختي هاي كار را با خود به منزل مي برد و همه آنها هم از نوع روحي رواني مي باشند معلمي است. پس عزيزان محصل قدر معلم زحمتكش و وظيفه شناس خود را بدان و همينطور قدر پدر و مارد و نعمت تجربه آنها را چون تا بخواهي تجربه كسب كني عمرت تمام شده است. پس تجربيات ارزنده و گرانبهاي آنان را قدر بدان و هر عملي كه در اين دنيا انجام داد، عكس العملي دارد كه دير يا زود به تو بر مي گردد. پس بهتر است كه عملهاي پاك و ارزشمند كه خداوند باري تعالي و در قرآن مجيد ذكر و ياد آوري كرده و احاديث پيامبر و امامان معصوم هم معرف اين موارد مي باشد. پس اگر مي خواهيم زندگي آبرومند داشته باشيم و دعاي مردم و خانواده در اول كارمان پشت و پناهمان باشد – انشا ا...
* جور استاد به زمهر پدر *
- مرد دانشمندي مانند ابن سينا در هيچ دانشگاهي درس نخوانده بود، پيش پدر و چند آموزگار گمنام تحصيل كرده بود، اما با ذوق و شوق و همتي كه داشت در هجده سالگي همه ي دانش هاي روزگارش را نيك مي دانست
- اگر به جاي اسلحه ، با آموزگار به جنگ دنيا مي رفتيم ، همه ي دشمنان نابود مي شدند.
- اگر مي خواهي كاري بكني كه درصد سال ثمر بدهد ، مردم را به تربيت نما
يــه مــــرد پيـرپيــري، فـقيـري گــوشـه گيـــري يه جفت پلاسي پاش بود ، راه رفتنش يو اش بود
يه كوله بار به كول داشت ، نه پارتي و نه پول داشت موي سرش سفيد بود ، عصا ش يه چوب بيد بود
نه تاب و نه توان داشت يه قدي چون كهول داشت نه شاد بود و نه خندون ، نه قوه داشت و نه دندون
نزديك صد سالش بود ، ريش ش تا پر شا لش بود مي رفـت و نـالـه مي كرد ، نفريـن حـواله مي كرد
شكـايت از زمـون داشت ، شكــوه آسمـان داشت مي خـونـد هـمـين تــرانه ، امــان از ايــن زمــونه
چــه روزگـاري داشتيــم،عجب بهـــاري داشتيـم روغني خوب مي خورديم ، قلپ قلپ مي خورديم
بـا اونـكه گــاري داشتيم،اسب سـواري داشتيــم پيـــاده راه مــي رفتيـم، تـــا كــربلا مــي رفتيــم
چه ميوه ها مي خورديم، دُرس غذا مي خورديم غصــه و غــم نداشتيــم ،قــامتي خــم نــداشتيــم
صد منا كول مي كرديم ،كار و قبول مي كرديم ريـشا را حنــا مي بستيم، با هيشگي جنگ نداشتيم
مـلكي بـه پـا مي كرديم، كرباساقبا مي كرديم كاري به فرنگ نداشتيم ، با هيشگي جنگ نداشتيم
نه زور به كسي مي گفتيم، نه زوري ميشنيديم يه وقت كه جنگ مي كرديم،با چوب و سنگ مي كرديم
اتـم متـم نـداشتيم، ايـن هـمه جـنگ نداشتيم ميدونو تنگ مي كرديم، مردونه جنگ مي كرديم
يه وقت كه حـال نداشتيم،پرس و سـوا ل نداشتيم عـصــاري ســــر محلـــه شيـــــر خـشت دلـــه دلـــه
مي برديم و مي خورديم كي زود به زود مي مرديم سنـبــل طبيـــب دوا بــود ، دواي درد مــــا بـــــود
گل گاو زبان ارزاني بود، بازيره و سه پستون دواي مـــرد و زن بــود، نــه قرص،نــه ســـوزن بود
حكيم باشي صفا داشت،يه قلبي با خدا داشت طبــيبـي بــي ريــــا بــــود ،بـــه درد آشنـــا بـــود
نسخه ي او اثر داشت، از حال مــا خبر داشت هـم نفسش شفــا بـــود، هـــم خيـــلي بـــا خـدا بود
چــــــــــــــه روزگــــــــــاري داشتيـــــــم عـــــــــــــجب بــــــــاهـــــــــا ري داشتيـــــــــم
« ياد استاد تربيت معلم به خير»
منابع:
1- قرآن
2- نهج البلاغه
3- نشان از بي نشانها
4- اخلاق فاظل
5- بهشت انديشه ها
6- خاطرات شخصي و همكاران
خواص سنگها